Starożytność to okres w historii Bliskiego Wschodu, Europy i Afryki Północnej nazywany też antykiem (tylko w odniesieniu Grecji i Rzymu) i obejmujący dzieje tych regionów od powstania pierwszych cywilizacji do około V wieku n.e.

Sztuka starożytna (archaiczna) trwała od V/III tysiąclecia p.n.e. do ok. 300 r. n.e.

Można ją podzielić na sztukę starożytnego Egiptu, starożytnej Mezopotamii, hetycką, starożytnej Persji, egejską, helladzką, starożytnej Grecji, bosporańską, etruską, starożytnego Rzymu i wczesnochrześcijańską.

Powstały wówczas: dzieła przedstawiające symbolicznie bóstwa, tabliczki z pismem klinowym, drobne figurki z brązu i gliny, ceramika ozdabiana ornamentami geometrycznymi i stylizowanymi postaciami zwierząt („styl Suzy”), freski, reliefy.

Tematyka skupiała się przede wszystkim na scenach związanych z danym kultem i mitologią (bóstwami), a także historią danego obszaru czy dworem. Pojawiły się motywy roślinne i zwierzęce. Dominował linearyzm, frontalizm, płaskie przedstawianie postaci i brak perspektywy. Stosowano zarówno proste, geometryczne i spiralne wzory, jak również kompozycje symetryczne z dominującymi liniami falistymi (próba uzyskania trójwymiarowości, ujęcia postaci w ruchu). Uproszczenia stylu prowadziły do silnej symboliczności tych dzieł.

1. Źródła:
2. www.wikipedia.pl
3. www.auro.org.pl
4. www.google.pl